Misschien wel meer dan andere jaren is de politiek een spiegel voor hoe we als samenleving maar ook als bedrijven in de wereld staan; we luisteren niet meer naar elkaar. Wat je visie als persoon, bedrijf of politieke partij ook is. Je moet jezelf altijd de volgende vraag blijven stellen: sluit die wel op de ander aan? En kan de ander die visie ook makkelijk volgen? We lijken ons eigen verhaal steeds meer boven dat van het collectief te plaatsen. We zouden bovendien best eens vaker achterom mogen kijken. Want je kunt wel voorop willen lopen, maar wie neem je dan mee om die visie te delen?
Aannames
Iedereen heeft zijn eigen belevingswereld, ervaringen en perspectief. En die vormen je als mens én hoe je je voelt. Toch doen we – kijkend weer naar de politiek – veelal aannames in hoe de ander zich voelt en wat hij of zij nodig heeft.
Voelen wat de ander voelt. Dat is moeilijk, haast onmogelijk. En dat vraagt dus ook om een andere manier van denken, die meer gericht is op hoe de ander kijkt en luistert naar jou. Luisteren, voelen en kijken. Ze zijn een wezenlijk deel van ons bestaansrecht als Vredehof. Een familie neemt niet alleen afscheid. Er moet iemand zijn die luistert, voelt en kijkt zonder aannames en dat weet te vertalen naar een waardig afscheid. Die vertrouwd en dichtbij is. Een proces waar we als Vredehof altijd heel bewust mee omgaan.
Sorry…
Waar we als samenleving steeds minder bewust van lijken te zijn, is het te snel oordelen en ‘het’ bij de ander neerleggen. Het eigen gelijk laten winnen is bijna een echte wedstrijd aan het worden. En weet u? Daartegenover zouden we best wel eens vaker sorry mogen zeggen tegen elkaar in plaats van willen winnen. Tegen onze kinderen. Tegen collega’s. En ja, juist ook tegenstanders. Het is een klein gebaar waar luisteren kan beginnen, maar helaas steeds vaker een brug te ver blijkt te zijn.
Kwetsbaar durven zijn
Toegeven dat je fout zit dus. Ik denk dan ook meteen aan de jeugd waar de laatste tijd veel kritiek op is. Maar hoe gaan we zelf met de jeugd om? Luisteren we wel goed genoeg naar ze? Weten we eigenlijk wel wat hun angsten zijn? Als we kijken naar het tekort op de arbeidsmarkt en weten dat er bijvoorbeeld jonge professionals zijn die voor hun opleiding 32 uur in de week stage moeten lopen maar hier nagenoeg geen vergoeding voor krijgen. En daardoor dan ook bijna niet rondkomen. Is het dan gek dat de jeugd zich niet gehoord of gezien voelt?
Als we onszelf wat kwetsbaarder durven opstellen en eerlijker over onze eigen tekortkomingen zijn, dan komen we heel ver in het beantwoorden van die grote vragen. Daar ben ik van overtuigd. Dat vraagt echter wel om het vermogen de ander niet af te wijzen vanwege een gemaakte fout.
Samen doen
De geschiedenis heeft altijd laten zien dat er eerst iets moet gebeuren, voordat er iets verandert. Ik hoop dat we het vaker ‘voor zijn’ de komende jaren. Corona, Oekraïne, antisemitisme, de kloof tussen arm en rijk. Als we iets willen veranderen, dan zullen we het samen moeten doen. Het maar blijven denken dat je de ander niet nodig hebt, is wederom een verkeerde aanname en leidt tot nog meer individualisering. En kijkend naar de politiek zijn het juist de individuen die hun sporen nalaten…
Kies het collectief
Als we meer naar een samenleving toe willen dat luistert naar elkaar, dan vraagt dat iets van ons als collectief. Ik probeer zelf altijd vanuit die coöperatieve gedachte te handelen. Bijvoorbeeld in het creëren van nieuwe arbeidsplekken. Die ambitie staat niet op zichzelf, maar komt voort uit ons eigen MVO-gedachtegoed. De komende jaren hebben we het collectief keihard nodig. Niet kiezen voor lange halen snel thuis, maar investeren in de ander door kennis te delen en beter te communiceren met elkaar. Laten we beginnen met meer investeren in jonge mensen. Wat mij betreft een mooie start voor 2025 om weer opnieuw te leren luisteren naar elkaar.
Wij wensen iedereen een heel gelukkig en vooral gezond 2025 toe!
Pedro Swier.
