Wat als we de mens niet meer zien? Als slechts zijn gedragingen en acties nog maar tellen? Dat de kern van iemands persoonlijkheid verdwijnt in de waan van de dag? Dan zijn we ver verwijderd van dat wat ons bindt: respect voor ieder mens.
Het afgelopen jaar is onze samenleving behoorlijk op de proef gesteld. We waren in die eerste maanden van het jaar niet vrij om te gaan en staan waar we wilden. We konden niet meer afscheid nemen van dierbaren op de manier die we gewend waren. Het bracht onrust en verdriet met zich mee. Er ontstonden tweedelingen in families, omdat er keuzes in aantallen gasten gemaakt moesten worden, en er stierven mensen in volledige eenzaamheid. Het waren geen gemakkelijke tijden. Niet voor mensen die nauwelijks meer contact met de buitenwereld hadden, niet voor mensen die afscheid moesten nemen van een dierbare, maar ook niet voor onze medewerkers. Zo goed en zo kwaad het kon, hebben we gekeken naar wat wel kon. We kozen altijd voor de meest respectvolle benadering, waar ruimte en aandacht was voor ieders standpunt. Daar ben ik mijn team, voor en achter de schermen, enorm dankbaar voor.
Later in het jaar kregen we stapje voor stapje onze vrijheden weer terug en gloorde er hoop aan de horizon. Zouden we echt het ergste achter de rug hebben? Helaas weten we dat dat niet het geval is. Een onzekere tijd staat ons opnieuw te wachten. Opnieuw zweven we met elkaar tussen hoop en angst, want niemand weet precies wanneer we de pandemie achter ons kunnen laten. En dat is soms moeilijk.
Als ik kijk waar we nu als samenleving staan, dan moet ik zeggen dat ik geraakt word door de hardheid van mensen. De rek is eruit, zoveel is wel duidelijk. Maar ik schrik van de respectloosheid die op dit moment door onze samenleving waart. De scherpte van de discussies rondom wel of niet gevaccineerd, wel of geen coronatoegangsbewijs en wel of geen lockdown, maakt dat mensen tegenover elkaar komen te staan. Of het nu op het werk is, op school, in vriendengroepen of in familieverband. We zien slechts de gedragingen en keuzes rondom de corona-aanpak nog maar. Wat we vergeten is dat in de kern iemand niet verandert. Wat je mening ook is over de coronamaatregelen, een persoonlijkheid verandert niet. We vergeten ook dat iedereen angstig of onzeker is. Als een virus zo dichtbij komt, dat de gezondheid van jezelf en je dierbaren ernstig in gevaar komt, dan doet dat wat met je. Het tornt aan de basis van je bestaan. Dat maakt dat iemand soms andere keuzes maakt dan jij zou doen. Dat gegeven, dat vergeten we nu.
Mijn grootste wens voor het nieuwe jaar is dat we ieder mens weer zien om wie diegene is. Reik elkaar de hand, kijk voorbij meningen en overtuigingen en heb elkaar lief om wie diegene is. Dan komen we heel ver met elkaar.
Wij doen er bij Vredehof alles aan om de wettelijke regels te volgen. We vertrouwen op een gezamenlijke, maatschappij brede aanpak, zodat we samen het hoofd kunnen bieden aan de pandemie. Binnen die wettelijke regels kijken we hoe we de wensen van nabestaanden kunnen uitvoeren. Altijd met respect. We nemen hen bij de hand en proberen angsten en onzekerheden weg te nemen. Ik hoop met heel mijn hart dat ieder mens daartoe in staat is.
Daarnaast zijn we in gedachten bij de mensen die een moeilijk jaar hebben gehad door bijvoorbeeld ziekte, verlies van een naaste of verlies van werk. Voor hen hopen wij dat 2022 een beter jaar mag worden.
Wij wensen iedereen een heel gelukkig en gezond 2022 toe.
Met liefdevolle groet,
Pedro Swier
Algemeen directeur Vredehof
